این کتاب به بررسی این موضوع می‌پردازد که کدام توپولوژی می‌تواند به کار بالینی با کودکان کمک کند و تاکید می کند که گوش دادن روانکاوانه از افرادی که در یک جلسه حضور دارند، فراتر می‌رود. این نوع گوش دادن به دنبال چیزی که درون فرد پنهان است نیست ؛ بلکه به دنبال ایجاد یک تحول موضعی پیوسته است، که توپولوژی به عنوان پیچیده ترین روشی در نظر گرفته می‌شود که در آن ساختار، برنامه ریزی و بازی را می‌توان تصور کرد.

این کتاب با استفاده از چارچوب نظری لاکان, دیدگاه جدیدی را در زمینه کار با کودکان فراهم می‌کند و مفاهیم بنیادین لاکانی مانند ساختار ,موضوع , فقدان , کلینیک و البته خود کودک را بررسی می‌کند.  این نمودار نشان می‌دهد که چگونه زمان و فضا برای کودکان در روان‌کاوی به هم گره خورده‌است و چگونه یک رویکرد لاکانی می‌تواند متخصصان و محققان بالینی را قادر سازد تا به فرهنگ‌های مختلف دوران کودکی وارد شوند و به آن‌ها در فرآیند گره زدن و گره گشایی مداخله کنند.