در روانکاوی، ناهوشیار نه یک مکان پنهان، بلکه نظمی خاص در زبان، خیال و تکرار است. اما این نظم چگونه قابل دسترسی است؟

در این گفتار تحلیلی، به بررسی مسیرهایی می‌پردازیم که روانکاوی برای رسیدن به ناهوشیار ترسیم کرده است:

 رؤیا به‌مثابه زبان نمادین ناهوشیار،

 لغزش‌های کلامی و کنش‌های ناخواسته،

 تکرار در روابط، بدن و انتقال،

 سکوت‌هایی که حرف می‌زنند،

 و ارتباط بی‌واسطه‌ای که میان میل و زبان برقرار می‌شود.

هدف این گفتار، باز کردن درکی عمیق و ساختاری از این پرسش است:

چگونه ناهوشیار خود را نشان می‌دهد، و ما چگونه می‌توانیم آن را بفهمیم؟