در این جلسه از مجموعه «جمعه‌های روانکاوی»، به این می‌پردازیم که وینیکات چگونه تجربه‌ی «خود» را وابسته به محیط، رابطه و زمانه می‌فهمد. در نگاه وینیکات، انسان تنها در صورتی می‌تواند «خودِ واقعی» را تجربه کند که در یک محیط کافی‌خوب قرار گیرد؛ محیطی که امکان بازی، خلاقیت، اعتماد و احساس زنده بودن را فراهم کند.

در این نشست با نگاهی تحلیلی بررسی می‌کنیم که چگونه شرایط فرهنگی، خانوادگی و اجتماعی بر شکل‌گیری خود واقعی و خود کاذب اثر می‌گذارند، چگونه «زمانه» بر تجربه‌ی فردی حک می‌شود، و چه زمانی فرد از زندگی کردن به «عمل‌کردن» و بقا جابجا می‌شود.

تمرکز جلسه بر کاربرد این مفاهیم در اتاق درمان است؛ به‌ویژه در لحظاتی که درمانگر با «فقدان حس زنده بودن» یا «سطوح پیشانمادین هیجان» در مراجع روبه‌رو می‌شود.