در فضای پرشتاب فرزندپروری معاصر، بسیاری از والدین میان دو قطب آشنا سرگردان‌اند:

تشویق برای انگیزش، و تنبیه برای اصلاح.

اما این دو ابزار، درحالی‌که در کوتاه‌مدت مؤثر به‌نظر می‌رسند، اغلب قادر به ایجاد ساختار روانی پایدار در کودک نیستند.

کودک برای رشد اخلاقی و رفتاری، به چیزی فراتر از کنترل بیرونی نیاز دارد:

به رابطه‌ای ایمن که در آن صدای درونیِ تنظیم‌گر، نه از ترس، بلکه از درک شکل گیرد.

در این کارگاه، با تکیه بر مفاهیم روان‌تحلیلی و نظریه دلبستگی، به بررسی اثرات پنهان و بلندمدت تشویق، تنبیه و باج‌دهی در رفتار کودک می‌پردازیم و جایگزین‌های مناسب آن را برای تربیت درونی پیشنهاد خواهیم کرد.