روانکاوی همیشه یک جریان واحد نبوده است. از فروید تا روابط ابژه، و از آن‌جا تا لاکان، روانکاوی سه مسیر بنیادین پیموده که هر یک، مفاهیمِ روان، رابطه، بیماری، و درمان را به شکلی متفاوت تعریف می‌کند.

در این گفتار تحلیلی، نگاهی تطبیقی به این سه جریان خواهیم داشت:

روانکاوی کلاسیک: روان به‌مثابه صحنه‌ی تعارض‌های درونی

روانکاوی روابط ابژه: روان به‌مثابه میدان رابطه‌های اولیه

روانکاوی لاکانی: روان به‌مثابه زبان، ساختار و میل درون زبان

تمرکز این جلسه بر تفاوت نگاه این رویکردها به مفاهیمی همچون «سوژه»، «دیگری»، «انتقال» و «فرآیند درمان» است. همچنین بررسی می‌شود که چرا انتخاب رویکرد، صرفاً تکنیکی نیست، بلکه انتخابی فلسفی درباره انسان است.