به دلیل اهمیت تمایز ساختار بیماران شکننده از بیماران نوروتیک، فردریکسون کتابی مستقل درباره «بیماران شکننده» نوشت.

او در این کتاب ابتدا معنای درد و رنج را از یکدیگر متمایز می‌کند و در فصل اول نظریه تازه‌ای درباره اضطراب ارائه می‌دهد؛ اضطراب را بازتعریف کرده و نشان می‌دهد که کدام دفاع‌ها مانع تنظیم آن می‌شوند.

در فصل دوم، فردریکسون به ترس‌های زیربنایی بیماران شکننده اشاره می‌کند و توضیح می‌دهد که چگونه همین ترس‌ها مانع می‌شوند فرد حتی در اولین قدم، مشکل خود را بیان کند.

در فصل سوم او توضیح می‌دهد که چرا بسیاری از بیماران شکننده به‌جای اراده خودشان، برای جلب نظر دیگران وارد درمان می‌شوند؛ چراکه هنوز ظرفیت «اراده شخصی» در آن‌ها شکل نگرفته است.

در فصل پنجم به تشخیص روانی بیماران شکننده پرداخته می‌شود.

فصل ششم تا هشتم به بازسازی سیستم مقاومت، فراخواندن احساسات و افزایش ظرفیت تنظیم هیجان اختصاص دارد.

در فصل‌های نهم، دهم و یازدهم—که قلب کتاب محسوب می‌شوند—فردریکسون سه دفاع اصلی بیماران شکننده یعنی انکار، جداسازی و فرافکنی را شرح می‌دهد. فصل یازدهم به موشکافی فرافکنی اختصاص دارد و به‌درستی می‌توان آن را نقطه اوج کتاب دانست.

در فصل‌های بعدی، مفهوم شکنندگی شدید—ساختاری که به سایکوتیک نزدیک می‌شود—توضیح داده می‌شود.

و در فصل پایانی، فردریکسون به همانندسازی فرافکنانه و انتقال‌متقابل می‌پردازد.