مطالعه‌ی کلاسیک «موش‌مرد» که توسط فروید تحلیل شده، یکی از برجسته‌ترین نمونه‌ها در تاریخ روانکاوی است. در این دوره، با بازخوانی این مورد بالینی از زاویه‌ای تازه، یعنی رابطه با مادر، به واکاوی دوباره‌ی ساختار روانی این بیمار می‌پردازیم. این خوانش از خلال مقاله‌ی «مادر مدفون» جولیا کریستوا انجام می‌شود؛ متنی که بر نقش فقدان، سوگواری ناتمام، و مادر به‌مثابه موضوع فروخورده تمرکز دارد. دوره حاضر، تلاقی میان روانکاوی کلاسیک و نظریات پسافرویدی-فمینیستی را روشن می‌سازد و نشان می‌دهد که چگونه می‌توان یک روایت تحلیلی را از نو، در افقی دیگر بازسازی کرد.